Over het gebruik van de gerundivus in het Middeleeuws Chinees is al veel geschreven. Zeer veel zelfs, binnen de hedendaagse Sinologie wordt geraamd dat zo'n veertig procent over dit onderwerp handelt. Toch, hoeveel er ook over geschreven is, er zijn meer vragen opgeworpen dan beantwoord. Over welk Chinees hebben wij het? Wat bedoelen wij met Middeleeuws? En wat is de gerundivus? Dat zijn vragen die zich al voor enige verdieping in het onderwerp opdringen, en naarmate men er zich meer in verdiept wordt het er niet duidelijker op.
In 1917 verscheen van de hand van Prof. Dr. Croone {1} een artikel{2} wat door kenners als een contrapunt in de contemporaine visie gezien wordt. Wat die kenners daarmee bedoelen is nooit echt duidelijk geworden, maar over Prof. Dr. Croone valt te zeggen dat hij een moeilijke jeugd gehand heeft.
Zijn vader was een manisch-depressief rijksambtenaar bij de tabaksaccijnzen, die het keuren van pijptabak tot taak had. Dag na dag zat hij in zijn kantoor en rookte. Hoewel hij geacht werd de Minister een adviserend oordeel over tabak te geven, keurde hij steevast de tabak af, onderwijl langdradige gedichten schrijvend over zinkende schepen en TBC-epidemieën{3}. Eerlijk gezegd is deze man voor het Rijksbelang in hoofdzaak een kostenpost en bron van ergernis geweest. Opmerkelijk detail is dat hij administratief te Indonesië resideerde, maar om financiële redenen nooit daadwerkelijk verscheept is.
Mevrouw Croone-Schut was een emotioneel spiegelbeeld van haar man en zij smoorde haar zoon dan ook in haar liefde, wat de reden is geweest dat deze zoon al op veertienjarige leeftijd naar Delft trok om daar Chinees te gaan studeren{4}. Mevrouw Croone-Schut zou overigens na de dood van haar man zijn gedichten in het Duits gaan vertalen, en wist hiermee zelfs een bescheiden succes te oogsten in Oostenrijk.