Hij keek mij aan, zijn ogen weerspiegelden een heilig ontzag voor zijn eigen wijsheid. "Ach weet je wat het is? Ik ben een levensgenieter. Ik leef van dag tot dag, van moment tot moment en ik sta stil bij de mooie ogenblikken, bij de minder mooie loop ik weg. Misschien kom je op die manier niet tot optimaal genot, maar wat wil je dan? Je wordt ouder, je maakt van alles mee en steeds meer ga je de betrekkelijkheid van dingen inzien. Geluk is iets onwezenlijks, tenminste wanneer je het zuiver beschouwd. Op het moment dat je tijd daar is."
Hij pauzeerde even om de betekenis van zijn eufemisme ten volle tot mij door te laten dringen. "Als je tijd daar is wordt alles wat je hebt uit je handen geslagen, óók je geluk. Dus waarom zou ik mij te pletter werken voor een snelle auto, voor een villa met zwembad, voor een jacht met bijboot? Waarom zou ik mij overladen met zware literatuur over het leven? Waarom zou ik proberen een gezinnetje te stichten? Waarom zou ik dat allemaal doen? Je hebt er uiteindelijk geen flikker aan. Nee, ik ben niet zo stom als de rest, ik zit fijn in het zonnetje, aan een glas whisky en een glimlach heb ik genoeg. Wat er over een uur kan gebeuren interesseert mij niet, dat zie ik dan wel. Voor mij geen verzekeringen of pensioenen. Al die stompzinnige burgermannetjes met hun bekrompen ideeën, hun hijpotheken, hun auto's die gewassen moeten worden."
Hij had nu een blik alsof de hele wereld zijn vijand was, hij keek ook alsof er nog veel meer was dat hem dwars zat. Ik draaide mij om en begon een gesprek over voetbal met mijn buurman aan de andere zijde. Ook ik ben een levensgenieter.