23-VI-'91
Beverwijk is het voorportaal van de hel, daar was Jan al enige tijd van overtuigd; een plaats waar, tussen post-moderne spiegelglazen gevels, de meubelboulevards en de handel in gebruikte auto's onuitroeibaar blijven. Dat is op zich al geen goed uitgangspunt{1}. De stationsrestauratie was ook zonder dit gegeven al een poel van triestheid. Vier mannen zaten aan vier tafeltjes, en dat was alles wat zij deden, zij lazen geen krant, zij keken niet gehaast op hun horloge, nee, zij zaten, muzikaal ondersteund door Rob de Nijs. Onwillekeurig schrompelde Jan al ineen toen hij die stationsrestauratie binnenkwam. Toen had hij de uitbater nog niet gezien. Vijf seconden later had hij dat wel, en hij dacht even dat dit een teken van een hogere macht moest zijn. De man probeerde er uit te zien als een Amsterdamse kroegbaas, met openstaand fleurig overhemd, zonnebankbruin gezicht en een door een trendy kapper verwoest kapsel. Eigenlijk is het onnodig om te zeggen dat zowel de koffie als het appelgebak tegenvielen, fabriekswerk.
Later die dag, na de conclusie getrokken te hebben dat je op het strand eigenlijk nooit eens iets spectaculairs meemaakt, kwam Jan terecht in het strandpaviljoen van Heemskerk, waar hij een Patat Met bestelde, hij bedoelde hiermee "Met mayonaise", maar het werd opgevat als "Met een zure gele kwak", boter die een week gestaan had ofzo. Toen besloot Jan om een Eetdossier bij te gaan houden, om zodoende zijn vrienden te kunnen waarschuwen waar zij absoluut niet heen moesten gaan, hij kon hun nu al twee adressen geven.
Jan at die avond bij zijn moeder, je zou er traditioneel van kunnen worden.
15-III-'92
Een dagje langs het strand, en mede daarom werd er koffie gedronken bij Parnassia, aan de rand van Zandvoort. Zoals het hoort in Maart stond er een gezellig koude wind, en de weinige aanwezigen zaten rond een open haard.
Dat dat niets met knusheid te maken had begreep Jan toen hij zijn tanden in een broodje Brie zette. Het was een fantastisch broodje met fantastische Brie, maar het kwam net uit de vriezer. De koffie mag onvermeld blijven.
Midden tussen de sluizen van Ymuiden zit restaurant De Visschende Leeuw. Hoewel de vuistregel om met "sch"-s op te passen blijft bestaan, viel het niet tegen, de inrichting doet denken aan een foto in de Libelle, veel roze en een notenbalkje op de servetten. Jan at een broodje kroket (Ook omdat de Visschende Leeuw niets gevangen had die dag), en hij klaagt niet, hoewel hij bang is dat de kok zijn reserves voor de Haute Cuisine bewaart.
28-III-'92
Iemand met een eigen plaats in dit Eetdossier: Versspecialist Kees. Hotel-restaurant de Kievit in Zeeburg bleek nog niet open te zijn, maar voordat men teleurgesteld kon zijn was daar de Wagen van Kees, de lokale SRV-variant. Diverse etenswaren werden ingeslagen en men zette zich op een bankje in de zon. Volgens Jan sloeg Versspecialist op zijn gedichten, want zowel de eierkoeken als de krentenbollen waren over hun top heen. Ook aan hotel-restaurant de Kievit werd nu getwijfeld, na de aanbeveling van Kees. Verder wel een aardige man, overigens.
De dag verliep zo wie zo niet volgens planning, na twee kilometer hagelbui ging een fietspad over in een moeras, en daarna in een veld met schapen, zodat er pas weer in Muiden gegeten kon worden, dit gebeurde bij Graaf Floris V. Het probleem zat hem niet zo zeer in de kwaliteit, daar was niet op aan te merken, maar in de aardbei en het schijfje ananas die met de uitsmijter mee kwamen. Culi, maar het hoort niet. Jan vergeleek het met een huwelijk om het geld, de middelen zijn er, de liefde niet.
5-IV-'92
Een conservatieve opening, de Patatoloog in Heemskerk. Vriendelijke mensen, vriendelijke frieten. Zelfs al waren er in de buurt alternatieven, dan nog zou men naar deze snackbar gaan.
In de categorie afraders: Hotel Swart in Egmond-Binnen. Ook hier begon waren de tekenen er al gelijk bij het binnenkomen; op de bar stond een bigger than life-formaat cognacglas, en eigenlijk weet je het dan al; dit wordt weer een tegenvaller. De ongevraagde slagroom op het appelgebak was het minst erge. Aan de tosti's was van verre al te zien dat ze te kort verwarmd waren, en erin bijten bevestigde dat alleen maar en de koffie (één minder dan besteld, weliswaar een thee teveel, maar dan nog) laat zich alleen met erg overdreven humor beschrijven. Het pand werd hard hollend verlaten.
Om te herstellen van Hotel Swart werd nog even de stationsrestauratie in Castricum aangedaan. Amper aan een tafel gezeten kwam een jongeman met twee broodjes aanzetten:"Had u een broodje ham of kaas besteld?" Er werd om hem gelachen, want dit is een vreemde vraag. Vijf minuten later kwam hij terug:"Nu mag u het zeggen." weer vijf minuten later kwam hij met de koffie aan, zonder dat hij ermee langs andere tafels had moeten leuren. De koffie kreeg een welgemeende vier, hoewel daar later in de trein een half punt vanaf ging, toe de koffie even ongewenst weer terug kwam.
Om te dag te redden wilde Jan naar de Argentijn op de Dam, maar die had zoveel klanten dat Jan en zijn gezelschap er niet meer bij konden. Op naar Pancho's Cantina, de pas geopende Mexicaan. Het restaurant was nog maar zo kort geopend dat er nog geen sprake was van een geoliede machine. Dat gaf niet, het eten was goed en de bediening vriendelijk, waarna men met een rond buikje naar huis ging.
17-IV-'92
Geen zonnetje, in tegendeel, het miezerde op een manier die de kou in je botten doet trekken. De warmte in Pannenkoekhuis De Waegh in Monnickendam was daarom al genoeg om het bezoek te verantwoorden. De pannekoeken waren dat des te meer. Salami en kaas en tomaat, misschien dat de kaas het net iets teveel maakte, maar vandaag werd er gesmuld. Bovendien kreeg de vader zijn gebakken ananas in een apart pannetje, wat niet verplicht is, maar wel goed voor de entourage. Daarna de kou weer in te moeten, dat viel niet mee.
7-VI-'92
Steeds meer wordt het appelgebak opgesierd met een bergje wit uit een spuitbus, ook deze ochtend in de jachthaven van Uitgeest, waar koffie gedronken werd, Het was dan ook hierom dat Jan besloot om het gebruik van echte slagroom, met krachtige hand geklopt, te belonen met bonuspunten. Het appelgebak wekte bovendien, door aan de koude kant te zijn, de indruk 's morgens vroeg uit de vriezer te zijn gehaald. De koffie ging wel.
Hoewel er in de planning niet in voorzien was, werd men in Castricum door een onverwachte regenbui tot een tussentijdse kop koffie gedreven op het terras van La Trattoria. Deze werd door de vader op een zakelijke wijze besteld, "Vier koffie", schreeuwde hij, om daarna pas de straat over te steken. Jan wilde de koffie omschrijven als "De smaaksensatie van WC-eend", de rest vond hem wel lekker.
Het grootste deel van de dag was het redelijk weer. Als genoemd, één buitje bij Castricum, maar verder was het aardig wandelweer. Tot half drie, toen stonden vier mensen, ieder onder een eigen boom tevergeefs te schuilen. Met sterk afgenomen motivatie brachten zij het tot Egmond a/d Hoef, waar zij compleet doorweekt{2} café Het Rode Hert binnentraden. Zij stonden al weer vrij snel buiten, want in dit café was niets eetbaars te verkrijgen. Twee deuren verderop was er evenwel een snackbar, waar men recupereerde met kroketten, kaassouflés en frieten. Misschien dat voedingswaarde niet geheel strookte met de schijf van vijf, maar lekker was het wel.
14-VI-'92
Eigenlijk werd er niet echt gewandeld vandaag, het was meer in een rustig tempo op Haarlem aan kuieren en van uitgebreid restaureren was dus ook geen sprake. Een ijsje bij Nauerna en een spa bij Pont Buitenhuizen. En een tosti bij café De Toerist in Spaarndam, een café waar men niet bang hoeft te zijn door verward personeel of gekgeworden koks, maar waar men gewoon een degelijke kop koffie, zonder voetbad, voor gezet krijgt. Verder was er nog een ijsje in Haarlem, Citroen/Frambozen/Malaga, mjammie.
20-VI-'92
Evenals bij bovengenoemd café De Toerist, is een bezoek aan Het Heerenhuis te Spijkerboor culinair op safe spelen, maar daar is niets slechts aan. Zou dit café bij Jan om de hoek staan dan verkocht hij zijn koffiezetapparaat, treffender kan hij het niet stellen.
Het sympathieke visserdorpje Ursem (wat wel geen visserdorp zal zijn, want het ligt midden in de polder) kent twee cafés en één snackbar, deze waren echter nog gesloten, zodat er geïmproviseerd moest worden. Gelukkig was er de Toptien Supermarkt, waar yoghurt, broodjes, brie en een banaantje gekocht werden. Voor het het plaatselijke bejaardenhuis waren stoelen neergezet en hier werd dus fijn gepicknickt. Later kwamen er ook nog enige bejaarden bijzitten zodat er een goed gesprek over mobiliteit en ouderdom gevoerd kon worden. Het Versspecialist Kees-trauma was verwerkt.
Op het moment dat de vermoeidheid toesloeg en de bekken droog werden, leek de weg ook nog eens de verkeerde kant op te gaan, maar als een klein wondertje lag daar achter de bocht café De Hengelaar. Het is moeilijk om dit café treffend te omschrijven. Klaa's café comes alive, zou men bijna zeggen. een ruimte nauwelijks groter dan een huiskamer, een bar, drie krukken en in de hoek die over was twee tafeltjes en een piano gepropt. Aan de bar twee mannen, die samen met de barkeeper belevenissen op de motor tot steeds meer absurde proporties opbliezen. Jan, zelf tot enige overdrijving in staat, luisterde met diep respect. "En dan stond er een file vrachtwagens van Frankfurt tot Amsterdam, en wij bliezen daar dan met 140 tussendoor.", maar goed de Spa en de Amstel Malt waren fris en verkwikkend.
21-VI-'92
Zo'n drie kilometer voor Callantsoog, vanaf Den Helder, kan men Klavertje Vier op het strand vinden. Hier werd een fantastische uitsmijter gegeten, zonder modieuze versieringen of culinaire vergissingen. Er zat weliswaar een chagerynige man{3} koffie te drinken, die alvast domme conclusies trok voordat je iets over zijn neurotische takkepoedel kon zeggen, maar daar liet men zich niet door beïnvloeden.
Later op de dag, toen de zomer duidelijk doorgebroken was, en Jan al een stille hoop op opgerooide kuiten had, kwam men in Schoorl. Een plaats vol toeristen, die het niet helemaal snapten, want terwijl zij zich stonden te verdringen voor de frietkramen, was het terras van De Rustende Jager leeg. Jeroen zat een heerlijk groentesoepje op te lepelen en vond dat er in dit eetdossier te weinig melding gemaakt wordt over de leden van het gezelschap, hoewel zij de schofferingen van de Horeca over zich heen moesten laten gaan. Josien, die een tosti zat te eten, was het gedeeltelijk met hem eens. Jan beloofde, tussen twee kroketten brood door, hier een over na te denken.
Tot onze grote vreugde viel er vandaag niets te kankeren.
2-XI-'92
Door een wat ongelukkige vergissing van Jan vertrok men iets aan de vroege kant en had men ruimte voor een kop koffie op station Sloterdijk. Toen de stationsrestauratie om 8.00u stipt haar deuren opende kwamen er van alle kanten uitgebluste Housers aan stormen. Ze moesten wel een erg pathologische dorst hebben, want zo lekker was de koffie nu ook weer niet.
De overbewijzerde wandeltocht (Waar Helmuth, Josien en Jeroen slechts oogluikend werden toegelaten, omdat zij geen lidmaatschap van de Bond konden tonen) kende twee rustpunten.
Allereerst het al eerder beschreven strandpaviljoen Parnassia (Zie 15-III-'92). De koffie was redelijk, het gebak evenzo. Het viel Jan op dat er aan de andere kant van de zaak nog een haardvuur was en dat er bovendien nog twee houtkachels stonden.
Tweede rustpunt was Hoeve Duin & Kruidberg. Het is een kleine, door vriendelijke mensen gedreven zaak waar helaas de sfeer overheerst werd door vrij luidruchtige Belgen. Het Broodje Kroket was zoals Broodjes Kroket horen te zijn, en de Broodjes Gezond waren meer dan ruim belegd, hoewel Jan zich afvraagt of er Ham op een Broodje Gezond hoort.
25-XII-'92
Jan, Josien, Helmuth en Jeroen waren vol Kerstgedachten en daarom zouden zij een frisse boswandeling gaan maken, zij werden echter in hun goede bedoelingen gestuit door een boswachter die boos werd omdat zij geen kaartje hadden en toen ook nog tegen hem logen. Gelijk een engel met een vlammend zwaard wilde hij hun de toegang tot het bos ontzeggen, maar de club wandelde vrolijk naar Johanna's Hof. Daar was het, vanwege de vele Kerstarrangementen, aan de drukke kant, waardoor er weliswaar geen uiensoep was, maar de koks wijdden zich evengoed met volle overgave aan hun taak. Hoewel Helmuth niet overdonderd was door zijn stokbrood met kaas, zat Jeroen met glimmende oogjes aan een aspergesoep en was Jan tevreden over zijn stokbrood gerookte kipfilet, dat door een zoet rood sausje afgemaakt werd, terwijl ook Josien, die het bij een warme chocomel en twee plakken cake met slagroom hield, in stilte genoot.
28-XII-'92
Wanneer er geen sneeuw is, is berg van Winterberg een saaie hobbel waar men vijftig pfennig vraagt voor het beklimmen van de springschans. Jan en de club zijn knierten, zij deden dat dus niet, maar liepen door naar de Herrloh Hütte, waar grote borden soep gegeten werden, zowel de erwtensoep als de goulashsoep waren fantastisch. Het was alleen jammer dat er geen raampje open kon, want er werd stevig gerookt door de overige aanwezigen.
29-XII-'92
De spoorlijn in Gemünden is zo'n tien jaar geleden opgeheven, reden dus om een andere bestemming voor het station (der Bahnhof) te zoeken, daarom is nu een restaurant in gevestigd, Der Hesser Bahnhof (of Der Klaus, zoals Marcel zegt). Temidden van nostalgische Eisenbahn-attributen en met een conducteur naast de tafel werd er gegeten.
Jan had als voorgerecht een forelfilet met wederom een rood zoetig sausje{4}, maar daarnaast ook een wit sausje, wat, qua smaak, in de verte aan mosterd deed denken. Josien daarentegen leerde het één en ander bij over de Duitse taal, de bestelde Blattsalat mit Krabben was niet gegarneerd met krab maar met garnalen, waardoor Jeroen zijn bordje Gurkensuppe misliep. Als hoofdgerecht was er de Norweger Lachs, een zalm in roomsaus, begeleid door gekruide rijst en een salade. De sla had nog even in het uitzwaaimandje gemogen, maar voor het verdere gerecht zou zelfs Pierre Huyskens woorden te kort komen. De tequila sunrise viel dus in een gespreid bedje.
30-XII-'92
Op weg naar die Heimat werd er in een wegrestaurant bij Hünxe Ost een Strammer Max (wat de correcte Duitse term voor een spiegelei is) gegeten. Hij was groot en vullend, wat eigenlijk niet slim was, want het was al krap op de achterbank voordat we gingen eten, nu moesten we tot Utrecht onze adem inhouden.
24-I-'93
Echt doorgelopen werd er niet vandaag, want naar Castricum zonder rust is eigenlijk wel een minimum-eis, maar we zaten nog voor in het seizoen en er werd daarom gegeten bij de Bickery in Krommenie. In een geheel perzikkleurig interieur genoten Helmuth en Josien een iets te harde tosti en Jeroen een wat taai broodje Brie. Jan had de kok op de vroege ochtend aan het werk gezet door voor een stokbrood kaas-salami-paprika te kiezen, dit werd, tegen de verwachting in, verwarmd geserveerd, waardoor het wat vet was. De milkshakes mochten er zijn (keuze uit LARGE en BIG, spot the difference), men had zere longen van het zuigen.
In Castricum werd er nagepraat bij Kornman, een gelegenheid die rustgevend zou zijn als niet een filosoof (tenminste, hij zei er één te zijn) besloten had om zijn zondagmiddag in een alcoholische nevel door te brengen, en zijn beschouwen om verstaanbare toon aan een onschuldig echtpaar toe te vertrouwen. Anderzijds kunnen wij dat het restaurant niet aanrekenen, bovendien staat er onderaan de kassabon "Klaas", en dat wekt vertrouwen.
7-II-'93
Er waren, toch wel tot enige teleurstelling, te weinig tafels in de Eerste Klas, zodat er uitgeweken moest worden naar het tegenover gelegen Noord-Hollandsch Koffiehuis. Sympathie werd gewonnen doordat men niet tussen de rokers hoefde te zitten, maar naar een frisse tafel achterin geleid werd. Zowel het stokbrood met tonijnsalade, als die met ham waren redelijk. Wel moet er even bestraffend gekeken worden bij de uitgedroogde garni. Dat er weinig suiker bij de koffie zat is natuurlijk een subjectieve kwestie, maar toch voelt Jan zelf veel voor de pot op tafel.
Een klein uur voor Ouderkerk aan de Amstel (eigenlijk ook een subjectieve kwestie) ligt 't Kleine kalfje, alwaar een kopje thee gedronken werd. Ook hier mocht er wel een raampje open. De thee was er één met een citroensmaakje, wat bij Jan toch snel associaties met toiletverfrissers oproept. Wel een vriendelijke uitbater.