^16-I-'89

"Goed, ik dacht dus, laat ik dit jaar nu eens niet op wintersport gaan, maar laat ik voor de verandering naar een beautyfarm gaan. Ik heb dus eerst wat folders doorgenomen, en toen heb ik gekozen voor een instituut in het Zwarte Woud, want dat was het enige oord waar ze een professor aan het hoofd hadden. Ik bedoel, je gooit er toch een stevige schep geld tegenaan, voor je eigen bestwil, dat wel, maar het blijft een schep uit de knip, dan wil je er wel enige deskundigheid voor terugzien.

Ik ben daar reuze-enthousiast heengegaan, met zo'n gevoel van twee weken niets doen, en toch alleen maar knapper worden, koffer vol tijdschriften en zo, je kent dat wel, kom ik terecht een ponykamp voor bejaarden. Ik bij de balie informeren, waar de beautyfarm zat, of ik de Herr Professor Doktor kon spreken, of ik soms in de verkeerde plaats terechtgekomen was. Maar nee, ik zat goed, dit was instituut Auf die Freßkörbe, en de Herr Professor Doktor was inderdaad op dit moment niet aanwezig, maar had ik de brief niet ontvangen? Ik wist dus niets van een brief, ik had een beetje in die stapel folders zitten neuzen en daarna heb ik een formulier ingevuld. Ik had alleen een briefkaartje ontvangen met een bevestiging van mijn boeking.

Bleek die Herr Professor Doktor er met de kas en de hostess van door te zijn gegaan, en het overblijvend personeel was toen van lieverlee maar een ponykamp begonnen, voor bejaarden, omdat die de enigen waren die meer jaren telden dan die ponies. Dus als je nu vraagt waarom ik weer in het gips loop, ik wou mij toch vermaken, ik had ervoor betaald, afijn, pony gehuurd, krijgt dat beest een hartaanval, kom ik met mijn been tussen boomstronk en pony. Toch weer een vakantie naar de vaantjes."